Tristan Corbière, LE CRAPAUD

Un chant dans une nuit sans air…
— La lune plaque en métal clair
Les découpures du vert sombre.

… Un chant ; comme un écho, tout vif
Enterré, là, sous le massif…
— Ça se tait : Viens, c’est là, dans l’ombre…

— Un crapaud ! — Pourquoi cette peur,
Près de moi, ton soldat fidèle !
Vois-le, poète tondu, sans aile,
Rossignol de la boue… — Horreur ! —

… Il chante. — Horreur !! — Horreur pourquoi ?
Vois-tu pas son œil de lumière…
Non : il s’en va, froid, sous sa pierre.
· · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · ·
Bonsoir — ce crapaud-là c’est moi.

---

DE PAD

Er wordt gezongen in de nacht…
De maan belegt, helder en zacht,
het duister groen met stalen gloed.

… Het is of je een echo hoort,
daar bij de rotsen, half gesmoord…
– Nu is het stil: Kom, kijk eens goed…

Wat is er aan de hand? – Een pad!
- Waar ben je bang voor, helemaal?
Een dichter, zonder vleugels, kaal,
een moddernachtegaal… – Hè gad! –

… Hij zingt! – Hè gad!! – Vanwaar die schrik?
Zag je hoe licht zijn oog daar scheen?
Nu kruipt hij, koud, onder zijn steen.
· · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · · ·
Gegroet - die pad daar, dat ben ik.

---