NAJAARSAVOND
Voor Louis

De herfstwind rammelt duchtig met de ramen,
noodweer striemt in het duister op de ruit.
Het is of storm, orkaan en windhoos samen
de nacht vullen met infernaal gefluit.

Het glas houdt kreunend stand onder het spoken
en het kozijn staat hevig krakend pal.
Het kind zit op een stoel ineengedoken,
bevreesd dat straks een sponning breken zal.

Haar vader heeft haar weer eens hier gelaten,
dus moederziel alleen zit zij nu thuis.
Het arme wicht zit in zichzelf te praten
en oordeelt een en ander niet zo pluis.

Ze luistert naar die angstige geluiden.
Ze huivert voor het vreselijk geraas.
Ze siddert voor dat loeien uit het zuiden.
Ze trilt en is haar onrust niet meer baas.

Haar vader heeft gezegd: 'Je doet niet open -
als er gebeld wordt blijft het hier op slot.'
Iets dreigends was er in zijn stem geslopen,
het kwam genadeloos uit pa z'n strot.

Ze wil wat afleiding verzinnen,
    doch goede raad is duur.
Wat moet de lieve ziel beginnen?
    Het is pas negen uur.