|
⇧
⇦
|
August von Platen, LUCA SIGNORELLI
Die Abendstille kam herbei,
Der Meister folgt dem allgemeinen Triebe;
Verlassend seine Staffelei,
Blickt er das Bild noch einmal an mit Liebe.
Da pocht es voll Tumult am Haus,
Und ehe Luca fähig ist zu fragen,
Ruft einer seiner Schüler aus:
»Dein einziger Sohn, o Meister, ist erschlagen!
In holder Blüte sank dahin
Der schönste Jüngling, den die Welt erblickte:
Es war die Schönheit sein Ruin,
Die oft in Liebeshändel ihn verstrickte.
Vor eines Nebenbuhlers Kraft
Sank er zu Boden, fast in unsrer Mitte;
Ihn trägt bereits die Brüderschaft
Zur Totenkirche, wie es heischt die Sitte.«
Und Luca spricht: »O mein Geschick!
So lebt' ich denn, so strebt' ich denn vergebens?
Zunichte macht ein Augenblick
Die ganze Folge meines reichen Lebens!
Was half es, daß in Farb' und Licht
Als Meister ich Cortonas Volk entzückte,
Mit meinem jüngsten Weltgericht
Orvietos hohe Tempelhallen schmückte?
|
LUCA SIGNORELLI
De avondstilte naderde.
De meester handelt zoals zijn gelijken:
Hij treedt wat van zijn ezel weg
om teder nog eens naar het doek te kijken.
Dan vult het huis zich met tumult.
en Luca hoort nog maar ternauwernood
hoe hem een leerling mededeelt:
»Meester, men heeft uw enige zoon gedood!
In volle bloei is hij vergaan,
de schoonste ooit vertoond aan aardse blikken.
Het schoon der liefde greep hem aan
en wist hem in haar handel te verstrikken.
Een medeminnaar heeft hem hier
op straat vlak voor ons dood geslagen.
Intussen hebben broeders hem,
om op te baren, naar de kerk gedragen.«
En Luca spreekt: »O ongeluk!
Waar heeft mijn leven toe gediend, mijn streven?
Een enkel ogenblik verwoest
de hele toekomst van mijn rijke leven!
Wat baat het dat Cortona´s volk
mijn meesterschap van kleur en licht bevallen?
Of dat mijn Laatste Oordeel prijkt
ginds in Orvieto's hoge tempelhallen?
|
⇨
|