⇧

⇦

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

WALKMANS

De jeugd van tegenwoordig werpt een wapen in de strijd
dat onaanvaardbaar is voor de meest ruime rekbaarheid.
U kent ze wel: die glinsterende beugels op hun kop
die bij hun oren eindigen in een schuimrubber dop.
Met name in het openbaar vervoer een ergernis
met asociaal, amuzikaal nadrukkelijk gesis.
Het voordeel echter van dit nogal gangbare model
is dat U ze eraf kunt slaan met één gerichte lel.
Ook komen die met enkel losse snoertjes vrij veel voor -
Die trekt u zonder moeite met één vinger uit hun oor.
Maar vraagt u mij naar de meest ideale variant
dan kom ik op die speakertjes met binnenwaartse stand:
want als u maar behendig bent en snel en vrij precies
dan drukt u met uw duimen die dwars door hun trommelvlies.

---

DON JUAN EN HET MEISJE
of: De drie vragen

Zij lagen in de lome morgen,
uren geleden reeds ontwaakt:
hun lichamen bijeen, geborgen,
bewogen blinkend, blank en naakt,
in liefdes woordeloos gebaren -
tot zij de stilte rond hen brak
en na een wijle zwijgend staren,
rechtop gezeten, tot hem sprak.

- Nog maagd te zijn, verzuchtte zij,
Waarom verliet mijn reinheid mij?
Maar, op zijn hand haar hoofd gelegd,
heeft hij met zachte stem gezegd:
Een zuiver, onbeschreven blad
vertedert, maar veel meer dan dat,
veel schoner, is wanneer het ligt
beschreven met een mooi gedicht.

- Die vorigen, vroeg zij hem toen
en ontweek deze keer een zoen,
kan de herinnering aan hen
ons, nu ik jouw geliefde ben,
geen kwaad doen? Ga je ooit weer heen?
Hij echter streelde slechts haar been
en zei: een plant gedijt het best
op dood blad dat van andere rest.

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

⇨