|
⇧
⇦
|
Tomasso Stiglione, POLIFEMO (slotstrofe)
Quì vinto da le lagrime si tacque
L'amoroso Ciclope, e dal dolore
Lasciando si cader presso dell'acque,
Ch'avean celato il suo bramato core.
Tanto l'aspra miseria al Monte spiacque,
ch'addoppiò in cima il suo nativo ardore:
E muggì 'l bosco a i flebil atti intento;
Piansene l'onda, e sospironne il vento.
---
|
En de cycloop, van nu af overmand
door verder onuitsprekelijk verdriet,
laat zich tenslotte vallen op het strand,
vanwaar hij zijn beminde niet meer ziet.
De berg verdubbelt met haar stenen wand
de klachten die de arme reus haar biedt.
De bossen kreunen om zijn zielig razen,
de golven klotsen en de winden blazen.
---
|
⇨
|